Στη ΒΝΕΘ πιστεύουμε πως η αποκέντρωση θα έπρεπε να είναι στη κορυφή της ατζέντας οποιασδήποτε κυβέρνησης και θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως ευκαιρία και όχι ως πονοκέφαλος. Ευκαιρία για την επαναδόμηση της χώρας σε οικονομικά πιο υγιείη και περιβαντολλογικά πιο στέρεα θεμέλια. Ευκαιρία για τη πραγμάτωση επενδύσεων σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τη δημιουργία χρήσιμων θέσεων εργασίας. Καλοπληρωμένες δουλειές με μέλλον, τόσο στη παραγωγή όσο και την έρευνα για την αξιοποίηση των ταλέντων όλων των συμπατριωτών μας στα μήκη και τα πλάτη της χώρας μας. Όχι εποχιακές κακοπληρωμένες δουλειές που δεν θα έπρεπε να απσχολούν οικογενειάρχες μα στη χειρότερη των περιπτώσεων φοιτητές που ψάχνουν ένα έξτρα χαρτζιλίκι.
Στη ΒΝΕΘ δεν πιστεύουμε πως η αποκέντρωση σημαίνει την έγκριση κονδυλίων για τη Θεσσαλονίκη. Πιστεύουμε πως με τη διοχέτευση χρημάτων στη συμπρωτεύουσα και τη δημιουργία ενός δεύτερου παρόμοιου τσιμέντινου εκτρώματος στη Βόρεια Ελλάδα (στο οποίο εξελίσσεται η Θεσσαλονίκη) δεν βγαίνουμε από το αδιέξοδο. Με το να κάνουμε τη Θεσσαλονίκη, Αθήνα νούμερο δύο, δεν κερδίζουμε ως έθνος, χάνουμε. Αποδυναμώνουμε τις κωμοπόλεις της βόρειας ελλάδας και επιβραβεύουμε το ρεύμα συσσώρευσης στα υπεργιγάντια αστικά κέντρα.
Το πρώτο και κύριο που έχουμε να κάνουμε ως έθνος είναι να αποδεχθούμε ότι ο κόσμος που έχει βρει δουλειά και έχει χτίσει σπίτια στις δύο πόλεις δεν πρόκειται να σηκωθεί να φύγει άρον άρον επειδή το υπαγορεύει η ατζέντα οποιουδήποτε Υπουργείου. Αυτό που επείγει είναι να κρατήσουμε το κόσμο, το νέο κόσμο στην επαρχία. Να επενδύσουμε στη δημιουργία πρώτυπων κοινοτήτων, που θα καλύπτουν τις ενεργειακές τους ανάγκες μέσα από τοπικές ανακυκλώσιμες πηγές και θα διαχειρίζονται τα απορρίματα τους με έναν τρόπο που να ταιριάζει στον 21ο αιώνα και που να περιφρουρεί τον ασύγκριτο φυσικό πλούτο της χώρας μας. Είναι σκανδαλιστικό αν το σκεφτεί κανείς, το πόσες θέσεις εργασίες θα δημιουργούσε στην επαρχία η προώθηση, οργάνωση και λειτουργία των χώρων υγειονομικής ταφής και ανακύκλωσης των απορριμάτων στα χωριά και στις κωμοπόλεις μας. Αν η κυβέρνηση εκμεταλλευόταν επίσης τις προοπτικές σύγχρονων υποσχόμενων τεχνολογιών όπως η βιομάζα και το βιοαέριο ως εναλλακτικές πηγές ενέργειας για τη κάλυψη των αναγκών αυτών των ίδιων κοινοτήτων θα ήταν υπέροχο. Αν όμως συγχρόνως επένδυε σε in-house ερευνητικά προγράμματα που θα επεξεργάζονταν τα δεδομένα και εργάζονταν για την αύξηση της απόδοσης και αποτελεσματικότητας της πρωτοποριακής τεχνολογίας τότε η χώρα μας θα έβγαζε ένα πραγματικό κέρδος από αυτό το φιλόδοξο άνοιγμα. Η Ελλάδα θα είχε επιτέλους την εμπειρία και τεχνογνωσία ωστέ να εξάγει πρωτοποριακές τεχνολογίες σαν και αυτή σε λιγότερο από μια δεκαετία στα βαλκάνια και να ενδυναμώνει την οικονομία της εξάγοντας επιτέλους κάτι άλλο εκτός από ελιές και γιαούρτι. Με τέτοιες γενναίες και φιλόδοξες κινήσεις η χώρα μας θα μπορούσε να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Στη ΒΝΕΘ δεν πιστεύουμε πως η αποκέντρωση σημαίνει την έγκριση κονδυλίων για τη Θεσσαλονίκη. Πιστεύουμε πως με τη διοχέτευση χρημάτων στη συμπρωτεύουσα και τη δημιουργία ενός δεύτερου παρόμοιου τσιμέντινου εκτρώματος στη Βόρεια Ελλάδα (στο οποίο εξελίσσεται η Θεσσαλονίκη) δεν βγαίνουμε από το αδιέξοδο. Με το να κάνουμε τη Θεσσαλονίκη, Αθήνα νούμερο δύο, δεν κερδίζουμε ως έθνος, χάνουμε. Αποδυναμώνουμε τις κωμοπόλεις της βόρειας ελλάδας και επιβραβεύουμε το ρεύμα συσσώρευσης στα υπεργιγάντια αστικά κέντρα.
Το πρώτο και κύριο που έχουμε να κάνουμε ως έθνος είναι να αποδεχθούμε ότι ο κόσμος που έχει βρει δουλειά και έχει χτίσει σπίτια στις δύο πόλεις δεν πρόκειται να σηκωθεί να φύγει άρον άρον επειδή το υπαγορεύει η ατζέντα οποιουδήποτε Υπουργείου. Αυτό που επείγει είναι να κρατήσουμε το κόσμο, το νέο κόσμο στην επαρχία. Να επενδύσουμε στη δημιουργία πρώτυπων κοινοτήτων, που θα καλύπτουν τις ενεργειακές τους ανάγκες μέσα από τοπικές ανακυκλώσιμες πηγές και θα διαχειρίζονται τα απορρίματα τους με έναν τρόπο που να ταιριάζει στον 21ο αιώνα και που να περιφρουρεί τον ασύγκριτο φυσικό πλούτο της χώρας μας. Είναι σκανδαλιστικό αν το σκεφτεί κανείς, το πόσες θέσεις εργασίες θα δημιουργούσε στην επαρχία η προώθηση, οργάνωση και λειτουργία των χώρων υγειονομικής ταφής και ανακύκλωσης των απορριμάτων στα χωριά και στις κωμοπόλεις μας. Αν η κυβέρνηση εκμεταλλευόταν επίσης τις προοπτικές σύγχρονων υποσχόμενων τεχνολογιών όπως η βιομάζα και το βιοαέριο ως εναλλακτικές πηγές ενέργειας για τη κάλυψη των αναγκών αυτών των ίδιων κοινοτήτων θα ήταν υπέροχο. Αν όμως συγχρόνως επένδυε σε in-house ερευνητικά προγράμματα που θα επεξεργάζονταν τα δεδομένα και εργάζονταν για την αύξηση της απόδοσης και αποτελεσματικότητας της πρωτοποριακής τεχνολογίας τότε η χώρα μας θα έβγαζε ένα πραγματικό κέρδος από αυτό το φιλόδοξο άνοιγμα. Η Ελλάδα θα είχε επιτέλους την εμπειρία και τεχνογνωσία ωστέ να εξάγει πρωτοποριακές τεχνολογίες σαν και αυτή σε λιγότερο από μια δεκαετία στα βαλκάνια και να ενδυναμώνει την οικονομία της εξάγοντας επιτέλους κάτι άλλο εκτός από ελιές και γιαούρτι. Με τέτοιες γενναίες και φιλόδοξες κινήσεις η χώρα μας θα μπορούσε να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Αλλά αντίθετα, η χώρα μας προτιμά να σκορπά χρήματα και μισθούς σε κλιτίρες και δημόσιες υπηρεσίες που δεν κάνουν τίποτα. Η χώρα μας προτιμά να ξοδεύει χρήματα και διοικητικά έξοδα στο υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης, λες και είναι το εθνικό όνειρο να αναγεννηθούμε ως μια χώρα γεωργών σε μια εποχή που κάποιος αγοράζει πιο φθηνά πορτοκάλια από την Ισπανία παρά από το Αίγειο… Πιστεύουμε πως αποκέντρωση με αυτά τα μυαλά δεν γίνεται. Πιστεύουμε πως χρειάζεται σχέδιο και πολιτική θέληση. Πιστεύουμε πως κάθε κωμόπολη θα πρέπει να έχει ένα καλά στελεχωμένο ιατρικό κέντρο και ένα ρεαλιστικό πλάνο για την αντιμετώπιση κάθε είδους επείγουσα ανάγκη. Να πως δημιουργούνται θέσεις εργασίας, νοσοκόμες, γιατροί, τεχνικοί, οδηγοί ασθενοφόρων. Να πως αναζωογονείται η τοπική οικονομία. Ίντερνετ σε όλες τις κωμοπόλεις μας, δραστηριότητες και σύλλογοι για να μη ξοδεύουν τα νιάτα της χώρας τα λεφτά τους στα ροζ μπαρ της επαρχίας… Η πιο όμορφη χώρα του κόσμου και οι νέοι μας προτιμούν να κλειστούν σε ένα μπουντρούμι και να κοιτούν αποχαυνωμένοι τα οπίσθια μιας αλλοδαπής σερβιτόρας αντί να πάρουν τη φιλενάδα τους στη φύση …
Βαρέθηκα αυτή τη μιζέρια!
Βαρέθηκα Να Είμαι Θύμα!
